jueves, 28 de enero de 2010

LA VILLE LUMIERE

Antes que nada, agradecer a Joaquim que me llevara al aeropuerto; lo hiciste tan bien que te llamare para la vuelta...
Hare un post corto porque tengo un hambre de caballo y ademas este teclado es rarisimo, no hay acentos, las teclas estan cambiadas de lugar...
La llegada a Paris fue curiosa porque me encontre a un amigo que hqcia muchos agnos que no veia;Felix, Pepe y algun otro lo conocen, me encontre a Rafa de Cambrils. asi que fui charrando con el del aeropuerto a la ciudad.
A la hora de la cena me di un homenaje/ humeante sopa de cebolla con su queso gratinado, Filete de buey tiernisimo y cocinado en su punto y con una buena guarnicion y postre a base de un surtido de quesos; todo ello regado de una jarrita de burdeos, mmmmmmm
Paris siempre es unja ciudad agradable para pasear y eso es lo que he hecho. Primero he visitado el Musee Orsay, donde he disfrutado como un enano (Los enanos disfrutan mas que el resto de los humanos?) de la gran coleccion de impresionistas que atesora.



Despues, paseo sin rumbo callejeando y curioseando, cuidandome mucho de pasar por Notre Dame y visitarla de nuevo. Paris sigue siendo una preciosa ciudad en la que perderse.

Manyana a las 10 cojo el avion para Antananarivo y los paisajes cambiaran.
En el apartado gente guapa-guapa gente:

Estos son Jordi y Miguel en las canhitas de despedida que nos tomamos. Sed buenossss!


Y aqui, Pili, Carlo, Patxi, Vicent, Joaquim y Marta de los que tambien me despedi adecuadamente.


ASI EMPEZO TODO


Por problemas del ordenador, aplazo la antrega correspondiente a este post a mi llegada a Madagascar

En el apartado de egregios capitanes, aqui teneis al capita enciam (capitan lechuga) que animaba a los ninyos catalanes a ser respetuosos con el ecosistema. Su lema: els petits canvis son poderosos es todo un clasico.Espero que la nueva entrega, desde Madagascar sea mas jugosa y con mejores medios.

A cuidarse.



14 comentarios:

Carmen Cortés dijo...

Ya estamos con los teclados raros, ya estamos de viaje!!!
Le Capitaine, no cojas ninguna castanya con tanto borgonya que manyana te tienes que ir a la islenya Antananarivo, y no querrás ir desalinyado y migranyoso, je,je
Un beso circunflejo, manyo!! MUÂ

Moliner dijo...

Ja esperàvem notícies teues. M'han impressionat molt els quadres (clar). Paris c'est la plus belle, nous avons envie d'y aller depuis longtemps, mais il faudra encore attendre.
Espero que te vaya bien el viaje HAstananarivo.
En fi, "tengan cuidado ahi afuera", que deia aquell.
Carles

tata dijo...

Me encanta éste blog. Multicultural, poliglota, y con gracejo ¿se puede pedir más? (Manu, ya se que políglota tiene acento en la í). Bueno nos alegramos que tu etapa parisina se haya desarrollado como la planeaste. Por cierto, en Madrid hay una exposición sobre los impresionistas del Orsay, así que búscate otra excusa para esa paradica. En casa todo dentro de la normailidad más anormal. Besos de los papás, y seguramente nuestra próxima entrada será desde Bari. Besazos.

paula dijo...

BARIGOZA.
Para sopita de cebolla la que estamos preparando en nuestro cafe...Ya sabes, 4 horas y lista!! Espero que no se te haya ocurrido tocar ningun cuadro impresionista que ya sabes que a los seguratas no les gustan esas bromas jiji!! Aqui preparando "Last Happy Hour Mirò Cafè"...Magnana (yo tampoco puedo decirlo) fiestuki de las gordas...Te apuntas? Besetes y nos vemos en Madagascar!!

by100 dijo...

Hello, Captain.
Ja que fas un post curt, jo faré un comentari llarg ;-)
Before you finish your stage at Paris, I'd like acabar d'explicar d'on li ve el nom a la ciutat:
Com ja vaig dir al previous comment, el seu nom en temps dels romans era Lutetia. Doncs bé, long long time ago, les dones van voler canviar el nom de la ciutat a on anaven a recollir el nens quan naixien i, quan l'hi ho van demanar a Nostre Senyor, que no volia fer canvis en la nomenclatura toponímica, els va respondre (en castellà, of course): "El nombre debe ser Lutecia ...o parís."
Since then, women give birth with pain.


També et podria explicar per què, efectivament, "los enanos" disfruten like themselves, però això esta X-rated; que el blog el poden llegir nens.

Moreover, i aprofitant el comentari de Paula, ¿li vas preguntar al xef si és veritat que el filet de bou tarda 2 dies a fer-se? (jo trobo que és massa temps)

Finally, no trobes que Patxi ompliria millor el vestit de capità enciam? A este home se'l veia una mica escanyolit i els braços deformes de Patxi li vindrien like ring to the finger. Isn't it?

Well, that's enough. Have a very good trip and better time at Repoblikan'i Madagasikara.

tata dijo...

Ayer se me olvidó comentar que hoy es San Valero, el rosconero, como decimos por aquí. Fiesta en Zaragoza. Desde aquí un trocico virtual de roscón para todos los bloggeros, ah, el que lo quiera real, que se pase por casa que hay para todos. Manu seguro que a tí te sale la sorpresa. Besos con nata y azucar glass.

Carmen Cortés dijo...

Ay, Marisa, sí!! San Valero, rosconero y ventolero!! Muchas gracias guapa y disfrutad de la fiesta!

Anónimo dijo...

Hola Captain! Enciendo el ordenador y veo que hay entrega nueva. Ya navegas a ritmo uniforme y ligero- las cañas no pesan, ja ja ja... como sabe todo el mundo tu barco zarpa bien preparado. La sopa fue el tema por un rato al día siguiente de tu partida- seguro que estaba riquísima- mientras nos tomábamos las cervezas reglamentarias.
Tampoco pasamos por alto el detalle de la foto. Sorpresa!! Somos nosotros?
Guardamos tu sitio y nos bebemos tu parte pero seguimos en guardia.

Unknown dijo...

Mon cher capitain: Ça comence pas mal! Paris est là, tiens la main, regarde à ton côté, et voilà la vie des siècles qui te prend!
Après ça, bonne chance à Madagascar!
Mataria per a veure els lemurs i una altra bèstia increïble que es diu aye-aye.
Kisses Laia i Flavi

Manu dijo...

Carmen, yo tambien me comeria un trocico de roscon; en cuanto a lo del vino, como dice Antonio, ha salvado muchas vidas... Gracies pels dessitjos, Carles y por recordar la famosa muletilla de Furillo.
Mi hermana, es que estos bloggers son de lo mas cultivado; gracias por el roscon virtual.
Paula, tras tu paso por el museo Van gogh, todos los Aznar somos acompagnados en nuestra visita por un vigilante personal. A disfrutar el ultimo happy hour.
Vicent, ja tinc ganes que m'expliquis lo dels nanos; quqnt a lo de Patxi... que s'ho faci mirar, el botox es molt dolent...
Jordi, ja se que he deixat el Lluc en bones mans, guardeu el meu puesto.
Merci bien Laia i Flavi. Buscare aquests aye-aye i penjare alguna foto.
Escribo ya desde Tana , nunca habia tenido esta rara sensacion de ser un blanco perfecto... Ya se que el chiste es malo, pero me venia al pelo.

Manuel A. Marquès dijo...

Manu, per matar l'enyorament hem organitzat un dinar de "codillo de cerdo" (garró en normatiu) pel dia 17 de febrer. Vas donar records de part meva als inquilins del Orsay? Jo em comformaré amb els que estan de visita a Madrid.

Unknown dijo...

Compte amb els aye-aye! Tenen un dit molt llarg i només surten de nit.

Manu dijo...

Vosotros dos ultimos si que sois dos pajaros !!!!

Manu dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.